Fundusze unijne wdrażane poprzez regionalne programy operacyjne jako neoendogeniczny czynnik rozwoju obszarów wiejskich

Artykuł podejmuje tematykę wzrastającego poziomu zróżnicowania rozwoju obszarów wiejskich, co decyduje o podziale na regiony dynamicznego wzrostu oraz obszary starające się, by dystans rozwojowy nie ulegał powiększeniu. Istotą w niwelowaniu różnic rozwojowych jest właściwe wykorzystanie potencjału endogenicznego tkwiącego w poszczególnych jednostkach terytorialnych. Opracowanie dotyczy problematyki właściwego kształtowania zrównoważonego rozwoju społeczno-gospodarczego obszarów wiejskich na bazie posiadanych uwarunkowań endogenicznych oraz odpowiedniego kierunkowania środków UE na wzmocnienie działań prowadzących do optymalnego wykorzystania posiadanych zasobów. W celu kompleksowej oceny oddziaływania funduszy na rozwój społeczno-gospodarczy posłużono się przyjętym pakietem wskaźników ekonomicznych oraz wskaźnikami syntetycznymi obliczonymi dla potencjału społeczno-gospodarczego (endogenicznego) obszarów wiejskich (w ujęciu regionalnym) oraz poziomu absorpcji środków wdrażanych poprzez 16 Regionalnych Programów Operacyjnych. Pozwoliło to na określenie relacji i współzależności zachodzących pomiędzy obiema płaszczyznami. Tak ukierunkowaną analizę odniesiono do koncepcji neoendogenicznego rozwoju gospodarczego.