Poziom wykształcenia zasobów wiejskiej siły roboczej w Polsce. Analiza przestrzenna

Celem pracy było określenie stopnia zróżnicowania poziomu wykształcenia zasobów wiejskiej siły roboczej w Polsce, porównanie poziomu wykształcenia tych zasobów w układzie wieś-miasto oraz sformułowanie prawidłowości w rozmieszczeniu wiejskiej siły roboczej o określonym poziomie wykształcenia. W badaniu przyjęto, że zasoby siły roboczej stanowią osoby w wieku produkcyjnym. Na podstawie badań można stwierdzić, że poziom wykształcenia siły roboczej w 2011 r. na wsi był niższy aniżeli w miastach i Polsce ogółem, ale w stosunku do 2002 r. uległ zdecydowanej poprawie. Kwalifikacje formalne mieszkańców wsi w wieku mobilnym były wyższe aniżeli w wieku niemobilnym. Rozmieszczenie wiejskiej siły roboczej z wykształceniem wyższym i średnim nawiązywało do lokalizacji aglomeracji. Bliskość miast i funkcje pozarolnicze były czynnikami sprzyjającymi kumulacji najlepiej wykształconej kadry, podobnie jak tereny odległe od szlaków komunikacyjnych i zróżnicowanych miejskich rynków pracy były obszarami odpływu kapitału ludzkiego o wysokiej jakości. Badania potwierdziły także, że rolnictwo, zwłaszcza na obszarach z dominacją (w przeszłości) państwowych gospodarstw rolnych, utrwaliło niekorzystną strukturę wykształcenia zasobów siły roboczej.