Struktura i ocena zasobów lokalnych w regionach Polski Wschodniej

Rozwój regionalny jest w znacznym stopniu uwarunkowany jakością i ilością zasobów wewnętrznych w regionie oraz poziomem ich wykorzystania. Zasoby lokalne są niepowtarzalnymi i użytecznymi społecznie i gospodarczo cechami, czynnikami i zjawiskami na określonym terytorium, kształtującymi jego wewnętrzny potencjał do rozwoju. Wśród nich można wyróżnić zasoby materialne i niematerialne, a te z kolei można dzielić na grupy i rodzaje. Podstawowym celem opracowania jest rozpoznanie struktury zasobów lokalnych oraz ocena ich potencjału rozwojowego w trzech regionach Polski Wschodniej. W waloryzacji zasobów lokalnych wykorzystano dwie cechy – utylitarność i unikatowość, którym przypisywano odpowiednie wartości wskaźnikowe. Badanie wykazało przewagę zasobów o przeciętnych wartościach utylitarności i unikatowości oraz ich duże zróżnicowanie przestrzenne. Stwierdzono też dominację kilku rodzajów zasobów, w tym: budowli i form architektonicznych oraz walorów kształtujących atrakcyjność turystyczną. Zasoby o najwyższej użyteczności w kształtowaniu rozwoju lokalnego mają równocześnie wysokie oceny unikatowości. Natomiast część wysokounikatowych zasobów nie ma równie istotnej użyteczności praktycznej. Może to świadczyć o niewykorzystanym jeszcze potencjale zasobów lokalnych w badanych regionach.