Esej o Geografie

Zaproszenie do udziału w tomie poświęconemu pamięci prof. Romana Kulikowskiego zainspirowało mnie do napisania kilku słów w formie, która będzie pewnym odstępstwem od sposobu konstrukcji i prezentacji treści artykułu naukowego. Powrót myślami do działalności naukowej Pana Profesora był poniekąd odnalezieniem w pamięci spotkań z Człowiekiem o przenikliwym sposobie widzenia i rozumienia rzeczywistości, a przede wszystkim – posiadającym łatwość opisywania świata. Choć możliwości wspólnego kontaktu były wówczas związane głównie z udziałem w konferencjach, seminariach i innych spotkaniach o charakterze badawczym, to okres blisko 15 lat stworzył wiele okazji do wysłuchania wypowiedzi Profesora, których oczywistym rdzeniem była geografia wsi i rolnictwa. Dzięki temu mogę dziś wyrazić własną refleksję o Człowieku, Jego czasach i co ważne, Jego stosunku do wiedzy. Przywołane w pamięci liczne spotkania z Profesorem można porównać do przeprowadzonego wywiadu pogłębionego – opowieści podzielonej na części, przynależne do różnych miejsc i czasu, a jednak stanowiące spójną całość. Fakt, że mówimy o Człowieku z natury ekspresyjnym, otwartym na rozmowę i dzielenie się myślami, tylko sprzyjało chęci stworzenia niepowtarzalnej, dedykowanej Profesorowi narracji. Poszczególne części eseju nawiązują zatem do zasadniczych cech funkcjonowania w środowisku naukowym i stanowią pewne uchwycone konteksty dotyczące stosunku do pracy badawczej i jej spraw pochodnych, jak również stanowią moją interpretację usłyszanych historii.