Zasoby lokalne w planowaniu przestrzennym centrum wsi – studium przypadku Rokietnicy

Celem pracy jest wskazanie znaczenia ziemi jako zasobu lokalnego w rozwoju wsi, zwłaszcza w kontekście zarządzania nią i prowadzonej polityki przestrzennej. Poprzez identyfikację i charakterystykę uwarunkowań oraz samego przebiegu procesu planowania przestrzennego nowego centrum miejscowości Rokietnica, będącej ośrodkiem administracyjnym gminy wiejskiej w powiecie poznańskim, przedstawiono złożoność i wagę strategicznego podejścia do zarządzania przestrzenią na obszarze wiejskim w strefie podmiejskiej. Dzięki przeprowadzonej analizie procesu kształtowania nowej przestrzeni centrum wsi przedstawiono cele wdrożenia, a także czynniki sprzyjające oraz bariery napotykane podczas realizacji projektu. Jednocześnie w pracy wskazano dobre praktyki w zarządzaniu zasobami lokalnymi i polityce przestrzennej gminy wiejskiej. Do podjęcia badań w oparciu o casus Rokietnicy skłoniło charakterystyczne położenie gminy i w związku z tym zmiana charakteru analizowanej wsi oraz świadome i kompleksowe podejście do planowania przestrzennego przez władze samorządowe. Warta odnotowania jest rozbudowana współpraca na linii: mieszkańcy – władze lokalne – przedstawiciele środowiska naukowego – urbaniści/architekci, która pojawiła się podczas opracowywania koncepcji zagospodarowania przestrzeni, a także zastosowanie innowacyjnych technik konsultacji społecznych, prezentacji założeń projektowych oraz skala przedsięwzięcia i uwarunkowania procesu.